Nurga cho’mayotgan
jon O’zbekiston
Vatan. Ko’z ochib hayratlangan go’sham . Anvoyi gullar isi anqigan hovlim. Qiyg’os
gulga burkangan, qushlar chug’urini iftixor aylagan, ildizlari tuproqqa
bo’y-basti ila singan navqiron daraxt. Ikki daryosi xalqimning, millatimning
qon-tomiriga aylangan. Tabiati so’lim, tog’lari viqorli tuprog’i oltinu - zar
bog’lari barakali, gulzori chamanga qiyos. Insonlarning mehri qaynoq diyor. Bu
mening vatanim qalbim surati shuuri, ongim farishtasi. Men beg’ubor, nurafshon kunlarda dunyoga keldim. Ko’z ochib munavvar
V atanimni onam bilan teng tanidim. Uning mehri, buloqlaridan baxrlandim,
e’zozlandim. Kamol topib ulg’ayotgan kezlarimda, Vatan ona so’zi bilan mengazib
bejizga aytilmayotganini anglayapman. Shuni ham zo’r, ishtiyoq, hayrat bilan
aytamanki, ota-bobolarim Vatan ozodligi, el-yurt osoyishtaligi, farzandlar
kamoli, hatto, uning bir qum zarrasi uchun jon fido qilganlar.